Caligine (Virvos)
Κλαίνε θρηνούνε τα βουνά
Κλαίνε θρηνούν οι κάμποι
Ήρθε σκλαβιά πικρή σκλαβιά
πλάκωσε μαύρη καταχνιά
κι ο ήλιος πια δεν λάμπει
Η μπότα του κατακτητή
Παντού τη φρίκη απλώνει
Κι όπου πατεί κι όπου πατεί
Χορτάρι δε φυτρώνει
Μα στη χαμένη μου τη γη
Θ’ανθίσουν πάλι οι κλώνοι
Θ’αναλαλεί το αηδόνι
Μέσα απ’ τη στάχτη τη βαθειά
Μια σπίθα θα πετάξει
Σε πολιτείες και χωριά
Και θα γενεί τρανή φωτιά
Που τη φωτιά θα κάψει
Piangono in lutto le montagne
Piangono in lutto le campagne
Una schiavitù ci è giunta amara
nera una caligine è calata
e il sole ora ha smesso di brillare
Lo stivale dell'invasore
Dovunque sparge orrore
E dove batte e dove batte
Erba più non cresce
Ma nella mia perduta terra
Torneranno a fiorir le fronde
Gorgheggeranno gli usignoli.
Dal profondo della cenere
Una scintilla volerà
Alle città ed ai villaggi
E ne verrà un fuoco immenso
che il fuoco brucerà.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 13.11.2012