La marionetta

Μια μικρή σκηνή όση να χωράω,
μια μικρή φωνή για να τραγουδάω.
Κάνω ό,τι ζητήσεις, κάνω ό,τι θες
κι όλες μου οι κινήσεις φίνες και σωστές.

Δεν παραπονιέμαι, είμαι ζωντανή.
Μία μαριονέτα, σκλάβα σου πιστή.
Κι είναι η σκλαβιά μου όλη μου η ζωή
κι όλη η ζωή μου είναι μια κλωστή.

Μια μικρή σκηνή, τέλειωσε η αγάπη.
Τράχυν’ η φωνή και το φως εχάθη.
Γίναν οι κινήσεις πια σπασμωδικές,
όλη η στοργή σου πέρασε στο χθες.

Μια σου απροσεξία, μοίρα μου κακή.
Είμαι μαριονέτα τώρα θλιβερή.
Σκόρπια τα όνειρά μου, μέλη χαλαρά.
Σπάσαν οι κλωστές μου, είναι πια νεκρά.


Un piccolo palcoscenico, giusto per me,
una piccola voce perché io canti.
Faccio quel che chiedi, faccio quel che
vuoi e tutti i miei gesti
sono delicati e misurati.

Non mi lamento, sono viva.
Una marionetta tua schiava fedele
E la mia schiavità è tutta la mia
via e tutta la mia vita è
un filo.

Un piccolo palcoscenico, è finito
l'amore. Si è inasprita la mia voce
e la luce è dissolta. Son diventati
spasmodici i miei movimenti,
tutto il tuo affetto è ormai del passato.

Una tua svista, sorte mia
maligna. Ora sono una marionetta
triste. In frantumi i miei sogni,
le mie membra abbandonate. Si son spezzati i fili
miei, sono ormai inanimati.

giuseppina dilillo © 18.04.2006

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info