Само смо ту
Στον καναπέ εσύ κι εγώ στα όνειρά μου
δυο δρόμοι χωριστοί ανοίγονται μπροστά μου
ραγίζει το γυαλί κι όπου να’ναι σπάει
το λέει η σιωπή, το λέει και πονάει
Απλά υπάρχουμε όμως δε ζούμε
απ’την αλήθεια δυστυχώς πώς να κρυφτούμε
απλά υπάρχουμε και τίποτα άλλο
αν είναι αγάπη αυτό που ζούμε αμφιβάλλω
Στον κόσμο σου κι εγώ σε έναν άλλον
δυο άγνωστοι γνωστοί στο ίδιο περιβάλλον
τα λόγια περιττά στα χείλη μας που καίνε
τα μάτια μας κι αυτά δακρύζουνε και λένε
Απλά υπάρχουμε όμως δε ζούμε
απ’την αλήθεια δυστυχώς πώς να κρυφτούμε
απλά υπάρχουμε και τίποτα άλλο
αν είναι αγάπη αυτό που ζούμε αμφιβάλλω
Ти си на каучу, а ја у својим сновима,
два одвојена пута се отварају преда мном.
Разбило се стакло и где год да је, ломи се,
тако говори тишина, говори и пати.
Само смо ту, али не живимо.
Да ли је могуће сакрити се од истине?
Само смо ту и ништа више,
не бих рекла да је ово што проживљавамо љубав.
Ти си у свом свету, а ја у неком другом,
двоје познаника што се не знају на истом месту.
Сувишне речи на уснама што пеку,
чак и наше очи сузе и говоре.
Само смо ту, али не живимо.
Да ли је могуће сакрити се од истине?
Само смо ту и ништа више,
не бих рекла да је ово што проживљавамо љубав
τυχερούλα © 25.11.2012