Il ragazzo di Creta (M. Bourboulis)
Το παιδί από την Κρήτη
που το λέγανε Κοσμά
το δικάσανε μια Τρίτη
σε ισόβια δεσμά.
Κι ήταν κρύο το φεγγάρι,
κρύο αλουμίνιο,
σαν τα βράδια του Γενάρη
πάνω από τ’ Αγρίνιο.
Στο ποτήρι το κρασί του
έμεινε ατελείωτο,
του ’καναν τα χρόνια χιόνια
και το βίο αβίωτο.
Παραπεταμένος είσαι,
μάγκα μου, σε μια γωνιά,
γεια σου, κόσμε σιδερένιε,
γεια σου, χάλκινε ντουνιά.
Έγραφε σε κάθε τοίχο:
"Άλλο ένα τετράμηνο,
να ’σουνα, ζωή, βροχούλα,
να ’μουνα κυκλάμινο."
Θάνατος μες στο κορμί του
έφτασε ανοιξιάτικα
και χτυπούσαν οι καμπάνες
σαν τρελές νυχτιάτικα.
Il ragazzo di Creta
che si chiamava Kosmàs
lo condannarono un martedì
alla galera a vita.
E la luna era fredda
un freddo alluminio
come le sere di gennaio
sopra Agrinio.
Nel bicchiere il suo vino
rimase non finito
fecero dei suoi anni neve
e una non vita della sua vita.
Sei stato gettato
in un angolo, ribaldo mio,
addio, gente di ferro
addio, gente di bronzo.
Scriveva su ogni muro:
"Ancora quattro mesi
e potrei essere una pioggerella, vita,
potrei essere un ciclamino".
Morte nel suo corpo
arrivò di primavera
e battevano le campane
come pazze nella notte.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 25.11.2012