Serenata mattutina o serale (Alkis Alkeos)
Κάθε που πίνω απ’ την πηγή σου
κάτι μου καίει τον ουρανίσκο
ψάχνω στο φως μα δε σε βρίσκω
μες στην αδιάκοπη ροή σου.
Δεν έπρεπε να ’σουν βροχή
μόνο της φυλακής μου ο τοίχος
κι είναι παράταιρη εποχή
να βρει το δίκιο του ένας στίχος.
Στου κόσμου τις στοές χαμένη
μετράς τις πένθιμες βραγιές του
να ’σαι κορίτσι του Ηφαίστου
η στάχτη από φωτιά σβησμένη.
Δεν έπρεπε να ’σουν φωτιά
μόνο ένα κρίνο του πελάγου
να σ’ αποκλείσω στη στεριά
με μοχθηρία αρχαίου μάγου.
Τώρα τα γυάλινά σου μάτια
έχουν μιαν αίσθηση απορίας
σπασμένη σε μικρά κομμάτια
σαν κρύσταλλο άγριο της Τσεχίας.
Δεν έπρεπε να ’σουν ζωή
μόνο μια πεταλούδα χιόνι
να μου σκεπάζει την ψυχή
κι από το κρύο της να μη λιώνει.
Ogni volta che bevo alla tua fontana
qualcosa mi brucia nella strozza
cerco alla luce ma non ti trovo
nel tuo fluire senza fine.
Non occorreva che tu fossi pioggia
ma almeno il muro della mia prigione
ed è una stagione poco propizia
perché un verso trovi il suo diritto.
Perduta nei portici del mondo
misuri le tue funeree aiuole
devi essere una figlia di Efesto
o la cenere di un futuro spento.
Non occorreva che tu fossi un fuoco
ma almeno un giglio di mare
per rinserrarti sulla terraferma
con l'invidia di un antico mago.
Ora i tuoi occhi trasparenti
hanno una sensazione d'incertezza
rotti in mille frammenti
come un cristallo grezzo di Boemia.
Non occorreva che tu fossi vita
ma almeno una farfalla di neve
per ricoprire l'anima
senza scioglierla al suo freddo.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 27.11.2012