Il uiţi pe Iorgos
Δεν είμαι ο Γιώργος π’ αγαπούσες μια φορά
και στα μάτια με φιλούσες τόσο τρυφερά.
Τα βάσανά μας λέγαμε
και κάπου κάπου κλαίγαμε.
Και κάπου κάπου κλαίγαμε,
τα βάσανά μας λέγαμε.
Τώρα της αγάπης μας το τζάκι είναι σβηστό
και το φτωχικό μας σπίτι δεν είναι ζεστό.
Δεν είμαι εγώ ο Γιώργος σου,
που μου `λεγες τον πόνο σου.
Που μου `λεγες τον πόνο σου,
δεν είμαι εγώ ο Γιώργος σου.
Κι όμως για έναν άλλον το Γιωργάκη σου ξεχνάς
και στο φτωχικό μας σπίτι δεν ξαναγυρνάς.
Έλα και είμαι μόνος μου,
να γιατρευτεί ο πόνος μου.
Να γιατρευτεί ο πόνος μου,
έλα και είμαι μόνος μου.
Nu mai sînt Iorgos pe care cîndva îl iubeai
şi pe gura cu tandreţe tu mă sărutai.
Necazurile ne spuneam
şi cîteodată mai plîngeam.
Şi cîteodată mai plîngeam
necazurile ne spuneam
Din focul iubirii noastre n-a ramas nimic,
casa noastră e pustie şi-i urît şi frig
Nu-s Iorgos la care veneai
să-ţi spui oful cînd sufereai.
Să-ţi spui oful cînd sufereai
nu-s Iorgos la care veneai.
Pentr-un alt drăguţ pe Iorgos astăzi tu îl uiţi
şi-n săraca noastră casă nu te mai arăţi.
Vino, că-s singur serile
să-mi lecuieşti durerile.
Să-mi lecuieşti durerile,
vino, că-s singur serile
DETOBON © 03.12.2012