condenado a cadena perpetua
Τις φωλιές των ονείρων τις ξέρω καλά
Δεν τις θέλω βαρέθηκα, τα παραμύθια
Έχω μέσα μου έναν ισοβίτη
Κάνει απεργία πείνας
Απόπειρες αποδράσεως
Τίποτα όμως, την τελευταία στιγμή
Τον παίρνουν χαμπάρι
Και πάλι μέσα
Στο επισκεπτήριο του λένε οι φίλοι
Δες και λίγο πιο έξω
Υπόγραψε ένα χαρτί
Κάνε μια αίτηση
Τα χρόνια πέρασαν
Έχεις πάθει, να φέρουμε τους γιατρούς
Η μουσική σαν καπνός τον τυλίγει
Τα μακριά μαλλιά του μπερδεύονται
Με τις ιδέες του
Conozco bien los nidos de sueños.
No los deseo. Estoy cansado de cuentos.
Llevo dentro un condenado a cadena perpetua.
Hace huelga de hambre,
intentos de fuga.
Pero nada: en el último momento,
se dan cuenta;
y otra vez adentro.
En la celda de visitas los amigos le dicen:
¡Mira algo más afuera!
¡Firma un papel!
¡Haz una instancia!
Han pasado los años;
has sufrido; traigamos médicos.
La música le envuelve como humo;
su melena se enreda
en sus ideas.
Avellinou © 10.12.2012