Дужан сам ти ову песму
Εσύ μακριά να χάνεσαι
το σπίτι μας να καίγεται
κι ο πόνος που δε λέγεται
μονάχα τον αισθάνεσαι
με κάψιμο στο στήθος
μέσα στο άδειο πλήθος.
Μα ήταν όνειρο κακό
και πλάι σου ξενύχτησα
χαϊδεύοντάς σου τα μαλλιά
κι ακούγοντας στα σκοτεινά
την ήσυχή σου ανάσα.
Οι δρόμοι που σε κλέψανε
στα μάτια σου σωπαίνουνε
και στο κορμί σου δένουνε
τα χέρια που χορέψανε
στο σώμα σου τραγούδι
να γίνει αγγελούδι.
Μα ήταν όνειρο κακό
και πλάι σου ξενύχτησα
χαϊδεύοντάς σου τα μαλλιά
κι ακούγοντας στα σκοτεινά
την ήσυχή σου ανάσα.
Κι εγώ που χρόνια ζω εδώ
κοντά σου ταξιδεύοντας
στον πιο δικό σου ουρανό
και μ’ έναν κόμπο στο λαιμό
μαθαίνω ν’ αγαπάω
αυτό το τραγούδι στο χρωστάω...
Да се ти губиш,
да наша кућа гори
и неописив бол
да се једини осећа
у гудима што горе
у празној гужви.
Али био је то ружан сан
и будан сам провео ноћ крај тебе,
милујући ти косу
и слушајући у тами
како мирно дишеш.
Путеви што су те украли
ћуте у твојим очима,
а на твом телу везују
руке што плешу
и на твом телу песма
постаје анђелчић.
Али био је то ружан сан
и будан сам провео ноћ крај тебе,
милујући ти косу
и слушајући у тами
како мирно дишеш.
И ја који сам овде већ годинама
и путујем уз тебе
на твом посебном небу,
с једном кнедлом у грлу
учим да волим.
Дужан сам ти ову песму...
τυχερούλα © 23.12.2012