Inclinado en la tarde tiro mis tristes redes

Inclinado en la tarde tiro mis tristes redes
Όταν γέρνω στα βράδια ρίχνω τα δίχτυα της θλίψης μου στα ωκεάνια μάτια σου Όταν γέρνω τα βράδια βρίσκω τη μοναξιά μου να καίει στην πιο ψηλή φωτιά Και σάμπως νά’ναι ναυαγός τα χέρια της χτυπά τα χέρια της. Πάνω από τα μάτια σου που χάνονται σου στέλνω κόκκινα σινιάλα σινιάλα που χτυπούν όπως τα κύματα στην άκρη κάποιου φάρου Μα εσύ είσαι τόσο μακρινή τόσο δικιά μου είσαι κορίτσι εσύ που μέσα σου μόνο σκοτάδια κρύβεις κι από το βλέμμα σου, στιγμές προβάλλει αχτίδα φως Όταν γέρνω στα βράδια ρίχνω τα δίχτυα της θλίψης μου στο κύμα που βογκά στα ωκεάνια μάτια σου Τα νυχτοπούλια δακρύζουν κάτω από τα αστέρια που λάμπουν όπως η ψυχή μου να σ’αγαπάει Η γη θα καλπάζει ; φωτίζοντας τους τάφους γαλάζια στάχυα		Inclinado en las tardes tiro mis tristes redes a tus ojos oceánicos. Allí se estira y arde en la más alta hoguera mi soledad que da vueltas los brazos como un náufrago. Hago rojas señales sobre tus ojos ausentes que olean como el mar a la orilla de un faro. Sólo guardas tinieblas, hembra distante y mía, de tu mirada emerge a veces la costa del espanto. Inclinado en las tardes echo mis tristes redes a ese mar que sacude tus ojos oceánicos. Los pájaros nocturnos picotean las primeras estrellas que centellean como mi alma cuando te amo. Galopa la noche en su yegua sombría desparramando espigas azules sobre el campo.
Avellinou © 23.12.2012

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info