Зашто шмрчем кокаин (Спетљах се с једним пробисветом)
Πού `ναι εκείνα μου τα κάλλη
πού `ναι η τόση εμορφιά,
στην Αθήνα δεν είχε άλλη
τέτοια λεβεντιά!
Ήμουν κούκλα, ναι στ’ αλήθεια
με μεγάλη αρχοντιά!
Δε σας λέγω παραμύθια,
τρέλανα ντουνιά!
Μα μ’ έμπλεξε ένας μόρτης
αχ, ένας μάγκας πρώτης
μου πήρε ό,τι είχα και μ’ αφήνει.
Μου πήρε την καρδιά μου,
τα νιάτα, τα λεφτά μου,
κι απ’ τον καημό φουμάρω κοκαΐνη.
Μ’ αγαπούσαν αφεντάδες,
νέοι, γέροι και παιδιά
κι όλοι πρώτοι κουβαρντάδες
μεσ’ στην αγορά.
Αχ, τι όμορφα περνούσα
με τραγούδια και κρασί,
κάθε μέρα εγλεντούσα!
Τι ζωή χρυσή!
Και τώρα η καημένη
γυρίζω μαραμένη
γιατί ο σεβντάς του μάγκα δε μ’ αφήνει.
Με τρέλανε ο μόρτης,
ο κοκαϊνοπότης,
γι’ αυτό κι εγώ φουμάρω κοκαΐνη.
Куда оде она моја снага,
куда оде онаква лепота?
Није било у Атини
такве као што сам ја!
Била сам стварно лутка,
права госпођа!
Не причам вам бајке,
свет је лудео за мном!
Ал' спетљах се с једним пробисветом,
ах, с једним правим мангупом.
Узе ми све што сам имала и оставља ме.
Узео ми је срце,
младост, новац,
па од муке шмрчем кокаин.
Волели су ме господа,
млади, стари и деца
и они најшире руке
са тржнице.
Ах, како сам се дивно проводила
уз песме и вино,
сваког дана сам се забављала!
Какво златно доба беше!
А сад јадна
лутам, увенух,
јер и даље патим за скитницом.
Излудео ме је пробисвет,
што је и сам "навучен",
па зато и ја шмрчем кокаин.
τυχερούλα © 26.12.2012