Повратак из туђине
Παλιέ μου φίλε τι γυρεύεις;
χρόνια ξενιτεμένος ήρθες
με εικόνες που έχεις αναθρέψει
κάτω από ξένους ουρανούς
μακριά απ’ τον τόπο το δικό σου
Γυρεύω τον παλιό μου κήπο·
τα δέντρα μου έρχονται ως τη μέση
κι οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια
κι όμως σαν ήμουνα παιδί
έπαιζα πάνω στο χορτάρι
κάτω από τους μεγάλους ίσκιους
κι έτρεχα πάνω σε πλαγιές
ώρα πολλή λαχανιασμένος
Παλιέ μου φίλε ξεκουράσου
σιγά σιγά θα συνηθίσεις·
θ’ ανηφορίσουμε μαζί
στα γνώριμά σου μονοπάτια
θα ξαποστάσουμε μαζί
κάτω απ’ το θόλο των πλατάνων
σιγά σιγά θα `ρθούν κοντά σου
το περιβόλι κι οι πλαγιές σου
Γυρεύω το παλιό μου σπίτι
με τ’ αψηλά τα παραθύρια
σκοτεινιασμένα απ’ τον κισσό
γυρεύω την αρχαία κολόνα
που κοίταζε ο θαλασσινός.
Πώς θες να μπω σ’ αυτή τη στάνη;
οι στέγες μου έρχονται ως τους ώμους
κι όσο μακριά και να κοιτάξω
βλέπω γονατιστούς ανθρώπους
λες κάνουνε την προσευχή τους
Παλιέ μου φίλε δε μ’ ακούς;
σιγά σιγά θα συνηθίσεις
το σπίτι σου είναι αυτό που βλέπεις
κι αυτή την πόρτα θα χτυπήσουν
σε λίγο οι φίλοι κι οι δικοί σου
γλυκά να σε καλωσορίσουν
Γιατί είναι απόμακρη η φωνή σου;
σήκωσε λίγο το κεφάλι
να καταλάβω τι μου λες
όσο μιλάς τ’ ανάστημά σου
ολοένα πάει και λιγοστεύει
λες και βυθίζεται στο χώμα
Παλιέ μου φίλε συλλογίσου
σιγά σιγά θα συνηθίσεις
η νοσταλγία σου έχει πλάσει
μια χώρα ανύπαρκτη με νόμους
έξω απ’ τη γης κι απ’ τους ανθρώπους
Πια δεν ακούω τσιμουδιά
βούλιαξε κι ο στερνός μου φίλος
παράξενο πώς χαμηλώνουν
όλα τριγύρω κάθε τόσο
εδώ διαβαίνουν και θερίζουν
χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα
Стари мој пријатељу, шта тражиш
после година у туђини, дошао си
пун слика које си отхранио
под туђим небом
далеко од завичаја
Тражим свој стари врт
дрвеће које се пружа до средине
па брда личе на клупице
а ипак кад сам био дете
играо сам се на трави
у великом хладу
и трчао сам по падинама
задихан, сатима..
Стари мој пријатељу, одмори се
полако ћеш се навићи опет
савладаћемо ово заједно
у познатим улицама
предахнућемо опет заједно
под крошњом платана
временом ће ти се вратити
врт, и твоје падине
Тражим своју стару кућу
с високим прозорима
у сенци бршљана
тражим антички стуб
који је посматрао морнар
Како би да уђем у овај тор
кров ми сад већ удара у рамена
и колико год у даљину гледао
видим само људе на коленима
који као да се моле
Стари мој пријатељу, зар ме не чујеш
временом ћеш се навићи опет
то што видиш је твоја кућа
и на та ће врата ускоро покуцати
твоји пријатељи и родитељи
да ти пожеле топлу добродошлицу
Зашто је твој глас тако далек
подигни мало главу
да могу да разумем шта ми говориш
што више причаш твоје тело
све је мање
као да тоне у земљу..
Стари мој пријатељу, размисли
полако ћеш се опет навићи
твоја чежња за отаџбином створила је
земљу која не постоји, са законима
који не важе за ове просторе, и људе
Више не чујем ни шапат
потонуо је и мој последњи пријатељ
чудно је то како се смањује
мало помало, све око мене
овуда пролазе и косе
оружја, на хиљаде њих, попут српова
neraidaBGD, Ivana © 26.12.2012