У грудима ми се опет отвара рана
Στο στήθος μου η πληγή ανοίγει πάλι,
όταν χαμηλώνουν τ’ άστρα και συγγενεύουν με το κορμί μου,
όταν πέφτει σιγή κάτω από τα πέλματα των ανθρώπων.
Αυτές οι πέτρες, που βουλιάζουν μέσα στα χρόνια,
ως που θα με παρασύρουν;
Τη θάλασσα, τη θάλασσα, ποιος θα μπορέσει να την εξαντλήσει;
Βλέπω τα χέρια κάθε αυγή να γνέφουν στο γύπα και στο γεράκι
δεμένη πάνω στο βράχο που έγινε με τον πόνο δικός μου,
βλέπω τα δέντρα που ανασαίνουν τη μαύρη γαλήνη των πεθαμένων
κι έπειτα τα χαμόγελα, που δεν προχωρούν, των αγαλμάτων.
У грудима ми се опет отвара рана
када се звезде спусте са неба, и ороде се с мојим телом
кад се спусти тишина људима под стопала..
Ово камење, што годинама тоне
докле ће ме одвући?
Море, море, ко ће успети да изнури?
Гледам сваког јутра руке како се обраћају супу и соколу
везаним за стену која је од бола постала моја
гледам дрвеће које одише црним миром упокојених
а онда и осмехе статуа, који не иду никуда..
neraidaBGD, Ivana © 26.12.2012