Једне ноћи
Η κάμαρα ήταν πτωχική και πρόστυχη,
κρυμμένη επάνω από την ύποπτη ταβέρνα.
Απ’ το παράθυρο φαίνονταν το σοκάκι,
το ακάθαρτο και το στενό. Από κάτω
ήρχονταν ή φωνές κάτι εργατών
πού έπαιζαν χαρτιά και πού γλεντούσαν.
Κ’ εκεί στο λαϊκό, το ταπεινό κρεβάτι
είχα το σώμα του έρωτος, είχα τα χείλη
τα ηδονικά και ρόδινα της μέθης –
τα ρόδινα μιας τέτοιας μέθης, πού και τώρα
πού γράφω, έπειτ’ από τόσα χρόνια!,
μες στο μονήρες σπίτι μου, μεθώ ξανά.
Соба је била бедна и проста
скривена изнад сумњиве таверне.
Са прозора се видео сокак
прљав и узак. Одоздо
су допирали гласови неких радника
који су играли покер и забављали се.
А тамо, у обичном, скромном кревету
имао сам тело што је горело, имао сам усне
сласне и румене што опијају
румене усне које те тако опију, да и сад
док пишем ово, након толико година
у овој мојој празној кући, опет сам опијен.
neraidaBGD, Ivana © 27.12.2012