Before the end
Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα
κάτω η θάλασσα μ’ ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
σε κρατούσα απ’ το χέρι ότι ζούμε μου λες δε μου φτάνει
Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν
χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν
μια φορά μου `χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη
Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω
Σιδερένια η σκάλα και μου `λεγες θα μείνουμε λίγοι
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει
Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στο δρόμου τη σκόνη
Σκέψου να ’ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να `σου το πιόνι
μια φορά μου `χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη
Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω
The little train was going round all lighted up and hazy in the wind
The sea below, with a ship, and further off, the moon
I often remember you, wearing a white dress,
holding my hand, telling me "just being alive is not enough for me"
In the songs we used to sing the two of us, the voices got soften
Into the little bench, a heart was scratched, which they later betrayed
Once upon a time you told me "it can't be - there must be others who felt it too
just before the end, that the silence looks like a great love"
And I that live here forever, always leaving before seeing the end,
Every night that passes I come back again, I turn into darkness and am giving in
into your rhythm, which still burns this body, which is for years without a shadow
As each night passes like a movie all we lived is projected with the background the square
As each night passes, always here
and always leaving before we are left alone, so not to see the end.
The stair was made of iron and you were telling me "only a few of us will remain"
The night has started to fall heavily and the air is choking me
Forgoten and stray engines in the street's dust
Think of the floor being black and white you you being the pawn
Once upon a time you told me ''it can't be- there must be others who felt it too
just before the end, that the silence looks like a great love"
And I that live here forever, always leaving before seeing the end,
Every night that passes I come back again, I turn into darkness and am giving in
into your rhythm, which still burns this body, which is for years without a shadow
As each night passes like a movie all we lived is projected with the background the square
As each night passes, always here
and always leaving before we are left alone, so not to see the end.
onurevi © 25.03.2013