Come l'emigrante (L. Papadopoulos)
Σαν τον μετανάστη στη δική σου γη
μέρα νύχτα λύνεις δένεις την πληγή
κι όλα γύρω ξένα κι όλα πετρωμένα
και δεν ξημερώνει να `ρθει χαραυγή
Στράγγισε η ζωή σου που αιμορραγεί
κάθε ώρα τρόμος πόνος και κραυγή
και σ’ ακούν οι ξένοι κι ο αδερφός σωπαίνει
αχ δεν είναι άλλη πιο βαθιά πληγή
Σύρμα κι άλλο σύρμα και χοντρό γυαλί
μάτωσε ο ήλιος την ανατολή
κλαις κι αναστενάζεις αχ ξενιτιά φωνάζεις
μα η ελπίδα μαύρο κι άπιαστο πουλί
Come l'emigrante nella tua terra
notte e giorno svolgi e avvolgi la benda alla ferita
e intorno tutto è straniero e pietrificato
e non appare il giorno a mostrare un'alba
Dalla tua vita strozzata fluisce sangue
non c'è un'ora senza paura dolore e grido
gli stranieri ti sentono ma il fratello tace
ahi non esiste ferita più profonda
Filo spinato e altro filo e vetro spesso
il sole l'oriente ha insanguinato
piangi e sospiri ahi questo è un esilio gridi
ma la speranza è un nero uccello inafferrabile
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 25.03.2013