Հակվում է արևը
Γέρνει ο ήλιος και μαζί του όλη η μέρα
έτσι να έγερνα μαζί τους κι εγώ
και να χαθώ και να σβηστώ όπως η μέρα
και να ανθίζω με το πρώτο πρωινό
Γιατί οι άνθρωποι τόσο μικροί
γιατί η αγάπη να ’χει τέλος στη ζωή
γιατί οι άνθρωποι τόσο πικροί
κι εγώ κι εσύ, κι εγώ κι εσύ τόσο μικροί
Την κάθε νύχτα δεν μπορώ, δεν την αντέχω
όταν με φτάνει μου ματώνει την ψυχή
κι οι αναμνήσεις μου καρφώνουν το μυαλό μου
και με κρατάνε ώσπου νά ’ρθει το πρωί
Γιατί οι άνθρωποι τόσο μικροί
γιατί η αγάπη να ’χει τέλος στη ζωή
γιατί οι άνθρωποι τόσο πικροί
κι εγώ κι εσύ, κι εγώ κι εσύ τόσο μικροί
Γέρνει ο ήλιος και μαζί του όλο το φως
κι όλα τα χρώματα να γίνουν όλα ένα
να ’ταν και να ’μπαινα στο πέπλο τους αυτό
και το πρωί να πω στον κόσμο καλημέρα
Γιατί οι άνθρωποι τόσο μικροί
γιατί η αγάπη να ’χει τέλος στη ζωή
γιατί οι άνθρωποι τόσο πικροί
κι εγώ κι εσύ, κι εγώ κι εσύ τόσο μικροί
Հակվում է արևն, օրը համակ՝ խոնարհվում մութին...
Կուզենայի ես էլ այդպես հանգչել,
Ու հեռանալով, անհետանալով օրվա ավարտին՝
Այգաբացին բողբոջել։
Ինչո՞ւ են մարդիկ այդքան փոքր,
Ինչո՞ւ է կյանքում սերն ավարտվելու,
Ինչո՞ւ են մարդիկ այդքան դառն,
Այդքան աննշան՝ և ես, և դու։
Չեմ կարողանում, էլ չեմ դիմանում ոչ մի գիշերի,
Երբ վրա հասնում, հոգիս է խոցում...
Հուշերս բոլոր, մտքումս մեխված,
Մինչև առավոտ՝ շնչարգել հեղձում։
Ինչո՞ւ են մարդիկ այդքան փոքր,
Ինչո՞ւ է կյանքում սերն ավարտվելու,
Ինչո՞ւ են մարդիկ այդքան դառն,
Այդքան աննշան՝ և ես, և դու։
Հակվում է արևն, ընկղմվում է լույսը հատակում,
Բոլոր գույները փոխվում են մեկի,
Թաքնվեի նրանց մթնած շղարշում,
Առավոտին բացվեի աշխարհ՝ բարևի...
Ինչո՞ւ են մարդիկ այդքան փոքր,
Ինչո՞ւ է կյանքում սերն ավարտվելու,
Ինչո՞ւ են մարդիկ այդքան դառն,
Այդքան աննշան՝ և ես, և դու։
Vazgen Ghazaryan, Vazgen Ghazaryan © 25.03.2013