Վերջացանք, ուրեմն
Σκυφτοί μιλάμε απόψε σιγανά
κι οι λέξεις μας πεθαίνουν σε μιαν άκρια.
Πουλί ο χωρισμός που φτερουγά
στα μάτια μας που κλαίνε δίχως δάκρυα.
Τελειώσαμε λοιπόν και τι να πούμε,
το δάκρυ μας σταγόνα που παγώνει.
Τα λόγια μας στα χείλη ξεψυχούνε
κι η νύχτα πάλι νύχτα ξημερώνει.
Σκυφτός κι ο ουρανός μάς χαιρετά
που ξέρει μυστικά μας αφανέρωτα
και στέλνει κάποιο σύννεφο δειλά
να κλάψει τον χαμένο μας τον έρωτα.
Գլխիկոր՝ կը խօսինք այս գիշեր մեղմօրէն
եւ մեր բառերը կը մահանան մէկ անկիւն:
Թռչուն է բաժանումը, որ թեւաւորուեցաւ
մեր աչքերուն մէջ, որոնք լացին առանց արցունքի:
Վերջացանք, ուրեմն, ի'նչ պիտի ըսենք,
արցունքը մեր, կաթիլ, որ կը սառի:
Խօսքերը մեր՝ շրթունքի վրայ, կ'ապրին հոգեվարք
եւ գիշերէն դարձեալ գիշեր պիտի ծագի:
Գլխիկոր՝ նոյնիսկ երկինքը մեզ կ'ողջունէ
որ գիտէ գաղտնիքները մեր անյայտ
եւ կ'ուղարկէ ամպ մը, երկչոտ
որ ողբայ կորսուած մեր սէրը:
DADUR © 25.03.2013