Una piccola barca
Ένα μικρό καράβι,
στην πόρτα μου αραγμένο
τα φώτα του ανάβει,
όταν στο νου σε φέρνω.
Μα κάνεις τόσα λάθη
και πια δε σου χαρίζεται,
κατρακυλάει στη σκάλα
και βυθίζεται.
Ένα μικρό καράβι,
στη θάλασσα του χρόνου,
την άγκυρα του πόνου,
βαθιά μου πέταξε.
Και όλα τα ταξίδια
που μού `χες τάξει φως μου,
θυμήθηκε η ψυχή μου
κι αναστέναξε.
Ένα μικρό καράβι,
με σένα κυβερνήτη,
τώρα για που σαλπάρει
κι ερήμωσε το σπίτι.
Δε λέω να μην παίξεις,
την τρέλα σου τη σέβομαι,
μα εσύ το παρακάνεις
και παιδεύομαι.
Una piccola barca,
ancorata alla mia porta
accende i suoi fari,
quando mi vieni alla mente.
Ma dopo tutti i tuoi sbagli
non ti faccio più favori,
la barca capitola dalle scale
ed affonda.
Una piccola barca
nel mare del tempo
l'ancora del dolore
mi ha gettato e sprofondo.
E tutti i viaggi
che mi hai promesso, luce mia,
li ricorda la mia anima
e sospira.
Una piccola barca
che tu governavi
pronta a salpare
e lasciare la casa.
Non ti dico di non giocare
rispetto la tua follia
ma esageri
e io mi tormento.
robertocostantini © 25.03.2013