Плаше ме ноћи
Φοβάμαι να παραδεχτώ πως τίποτα δεν είναι εδώ
να συνηθίσω δεν μπορώ δεν αντέχω
Φοβάμαι να `μαι στη σιωπή στης μοναξιάς εδώ τη γη
κοντεύει να `ρθει το πρωί και δε με έχω
Με τρομάζουνε οι νύχτες που ψυχρές και άδειες μένουν
με τρομάζουνε οι ώρες που κενό μόνο φέρνουν
με τρομάζουνε οι λέξεις του ποτέ και του ίσως
με τρομάζει κι η αγάπη όταν γίνεται μίσος
Ψυχή μου κι αν σε κουβαλώ σ’ αυτό το σώμα για να ζω
μπρος στο καθρέφτη σε κοιτώ και σωπαίνω
τη μοναξιά μου ακολουθώ σ’ ένα σχοινί ακροβατώ
τον χρόνο τώρα πια μετρώ και πεθαίνω
Бојим се да признам да овде ничег нема.
Не могу да се навикнем, да издржим.
Бојим се да сам у тишини, овде на земљи самоће.
Приближава се јутро и изгубљен сам.
Плаше ме ноћи што остају хладне и празне.
Плаше ме сати што ми доносе празнину.
Плаше ме речи као што су „никад“ и „можда“.
Плаши ме и љубав која прераста у мржњу.
Душо моја, иако те носим у овом свом телу да бих живео,
пред огледалом те посматрам и ћутим.
Своју самоћу пратим, ходам на танкој жици,
сада мерим време и умирем.
τυχερούλα © 25.03.2013