Spegni la luna
Φύγε αφού το θέλεις,
πώς να σ’ εμποδίσω,
με τα λόγια δεν μπορώ.
Φύγε αφού το θέλεις,
δε θα τρέξω πίσω,
δε θα σε παρακαλώ.
Φύγε και θα μείνω
στ’ άδειο μαξιλάρι
να μετράω το κενό.
Μόνο όπως θα φεύγεις
κάνε μου μια χάρη:
σβήσε το φεγγάρι,
σβήσ’ το απ’ τον ουρανό μου.
Σβήσε το φεγγάρι,
σβήσε μου τα μάτια,
σβήσε μου τις λέξεις
να μη σε φωνάξω πίσω.
Σβήσε το φεγγάρι,
σπάσ’ το σε κομμάτια
να μη δω που φεύγεις,
να μη σε ξαναγαπήσω.
Σβήσε το φεγγάρι.
Φύγε αφού το θέλεις
με κορμί σκυμμένο,
με το βλέμμα χαμηλά.
Φύγε αφού το θέλεις,
σε καταλαβαίνω,
όποιος φεύγει δε μιλά.
Φύγε και για μένα
μη σ’ ενδιαφέρει,
τίποτα δε σου ζητώ.
Μόνο όπως θα φεύγεις
άπλωσε το χέρι,
σβήσε αυτό τ’ αστέρι,
σβήσ’ το απ’ τον ουρανό μου.
Vattene, già che lo vuoi
come impedirtelo,
con le parole non posso.
Vattene, già che lo vuoi
non ti correrò dietro
non ti pregherò.
Vattene e rimarrò
sul cuscino vuoto
a misurare il vuoto.
Soltanto, quando te ne andrai,
fammi un favore:
spegni la luna,
spegnila dal mio cielo
Spegni la luna
spegni i miei occhi
spegni le mie parole
che non ti urli dietro
Spegni la luna
rompila in pezzi
che non veda che te ne vai
che non ti ami ancora
Spegni la luna.
Vattene, già che lo vuoi
col corpo chinato
con lo sguardo basso
Vattene, già che lo vuoi,
ti capisco,
chi se ne va non parla
Vattene anche per me,
non te ne importi,
non ti chiedo niente.
Soltanto, quando te ne andrai,
stendi la mano,
spegni quella stella,
spegnila dal mio cielo.
Alessio Miranda © 25.03.2013