Die Laterne
Κάθε που βραδιάζει στη μικρή τη γειτονιά
μ’ ήλιο ή με χαλάζι με νοτιά και με χιονιά
έρχεται ν’ αράξει μάθε του έρωτα φονιά
μια λατέρνα κούτσα κούτσα στη γωνιά.
Γλυκόλαλη, γλυκόλαλη λατέρνα στη βραδιά
σαν το πουλί, σαν το πουλί φτεροκοπάει η καρδιά.
και ξανανθίζει στη μαραμένη τη γειτονιά
ξεγελασμένη μεσ’ στο χειμώνα κι η λεμονιά.
Σ’ ένα δρόμο σ’ ένα στενό, μες
στο σύθαμπο το γαλανό
έχουν στήσει τώρα φωλιά
του Παραδείσου θαρρείς τα πουλιά.
Γλυκόλαλη, γλυκόλαλη λατέρνα στη βραδιά
σαν το πουλί, σαν το πουλί φτεροκοπάει η καρδιά.
και ξανανθίζει στη μαραμένη τη γειτονιά
ξεγελασμένη μεσ’ στο χειμώνα κι η λεμονιά.
Immer wenn es in dem kleinen Viertel dunkel wird,
ob bei Sonne, Hagel, Südwind oder Schnee,
kommt langsam und beschwerlich eine Laterne, um
in der Ecke zu ankern und den Mörder der Liebe kennenzulernen.
Süßholz raspelnde Laterne am Abend,
das Herz flattert wie der Vogel, wie der Vogel.
Und mitten im Winter vorgetäuscht, erblüht wieder
der Zitronenbaum in dem welken Viertel.
Auf einer Straße, in einer Gasse mitten
in der blauen Stunde der Dämmerung
ist es als ob die Vögel jetzt Nester
des Paradieses aufgebaut hätten.
Süßholz raspelnde Laterne am Abend
das Herz flattert wie der Vogel, wie der Vogel.
Und mitten im Winter vorgetäuscht, erblüht wieder
der Zitronenbaum in dem welken Viertel.
lipsia © 25.03.2013