La Statua
Χθες μεσάνυχτα και κάτι κατηφόρισα
στην μικρή την πλατεΐτσα που σε γνώρισα
Κάποιο άγαλμα που μ’ είδε με θυμήθηκε
και τον πόνο μου να ακούσει δεν αρνήθηκε
Και του μίλησα για σένα και για μένανε
και τα μάτια του βουρκώναν και όλο κλαίγανε
Του ’πα για το φέρσιμό σου και για τα άλλα σου
τα ασυγχώρητα τα λάθη τα μεγάλα σου
Κι ύστερα με πιάσαν θεέ μου κάτι κλάματα
που με βρήκανε κουρέλι τα χαράματα
Με το άγαλμα ως το δρόμο προχωρήσαμε
μου εσκούπισε τα μάτια και χωρίσαμε
Ieri a mezzanotte e qualcosa scendevo
sulla piccola piazzetta dove ti conobbi
Una statua che mi vide se ricordata di me
e il mio dolore non evito di sentire
E gli ho parlato di te e di me
e i suoi occhi lacrimarono e sempre piangevano
Gli ho parlato del tuo comportamento e delle altre tue cose
gli sbagli gli imperdonabili quelli grandi
E poi mi sono presi, mio Dio, certi pianti
che mi trovarono a pezzi a l'alba
Con la statua fino alla strada abbiamo camminato
mi ha asciugato gli occhi e ci siamo lasciati
hrakleitos © 22.06.2006