I'm afraid
Φοβάμαι τη μέρα, φοβάμαι το φως
το ψόφιο το βλέμμα του δημοσίου
φοβάμαι τους δρόμους που γεννούν οδηγούς
κι εκείνους που έχουν εικόνα οσίου.
Φοβάμαι τη μάνα και τον αδερφό
κι όσους μοιράζουν σαφείς οδηγίες
φοβάμαι τις θειάδες μου τις Κυριακές
γαμώτο, και του πατέρα μου τις αγωνίες.
Δες, ο κόσμος αυτός που βαδίζει σκυφτός
δεν ακούει, δεν κοιτά και σωπαίνει
ίσως κάποια στιγμή να θελήσει να πει
την καρδιά του ποιος φόβος βαραίνει.
Φοβάμαι τις πρώτες ρυτίδες των άλλων
κι εκείνους που λένε "δε θέλω να χάνω"
μα απ` όλα φοβάμαι σ` το λέω πιο πολύ
όλους όσοι με σπρώχνουν να πάω πιο πάνω.
Φοβάμαι κι εσένανε που μ` αγαπάς
όταν μια μέρα τα μάτια θ` ανοίξεις
μήπως μ` αλλάξεις, μη μ` αρνηθείς
μα, μωρό μου, πιο πολύ φοβάμαι μήπως με πνίξεις.
Και φοβάμαι κι αυτούς και φοβάμαι τους άλλους
και φοβάμαι τα οικεία και φοβάμαι τα ξένα
τους μικρούς τους φοβάμαι, αλλά και τους μεγάλους
μα στο λέω πιο πολύ... φοβάμαι εμένα.
I’m afraid of the day, I’m afraid of the light
The deathly look of public services
I’m afraid of the streets that bear drivers
And those who are considered saints.
I’m afraid of the mother and the brother
And those who spread clear instructions
I’m afraid of my aunts at Sundays
Damn it, and my father’s agonies.
Look, this world that’s walking by, submitted
Doesn’t hear, doesn’t see, and silently goes by
Maybe some time it would want to say
Which fear burdens its heart.
I’m afraid of the first wrinkles of others
And those who say “I don’t want to lose”
But most of all I’m afraid – I tell you –
Of all those who push me to go up.
I’m afraid of you, too, who love me
When one day you’ll open up you eyes
And maybe you’ll change me, deny me
But, baby, most of all I’m afraid you may drown me.
And I’m afraid of them, and I’m afraid of the others
And I’m afraid of the familiar, and I’m afraid of the unknown
I’m afraid of the small ones, and the big ones
But I tell you... most of all I’m afraid of myself.
paren8esis © 08.05.2013