Kemal
Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκιπα, της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.
Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.
Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ’ αλλάξουν οι καιροί.
Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ’ τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ’ τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.
Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλιά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.
Με δύο γέρικες καμήλες μ’ ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ’ αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.
Σ’ ένα μήνα σ’ ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...
Écoutez l’histoire de Kémal,
Un jeune prince d’Anatolie,
descendant de Sinbad le Marin
qui pensait qu'on pouvait changer le monde.
Mais bien amères sont les volontés d’Allah
Et plus ténébreuses encore sont les âmes des hommes.
Dans les contrées d’Anatolie, au temps jadis, advint un jour
où les bourses furent vides et où l’eau devint saumâtre.
A Mossoul et à Bassora, et dans la vieille palmeraie,
Les fils du désert se mirent à pleurer, emplis d’amertume.
Un jeune homme d’ascendance royale
fut attiré en ces lieux par les gémissements qu’il y entendait.
Les bédouins le regardèrent, les yeux pleins de tristesse.
Alors, sur Allah, il leur promit que les temps allaient changer.
Quand les seigneurs entendirent parler de la témérité de ce jeune homme
Ils se mirent en route, portant dents de loup et peaux de lion.
Du Tigre à l’Euphrate, sur terre et jusque dans le ciel
Ils pourchassèrent le traître afin de le capturer vivant.
Telles des chiens enragés, des hordes fondirent sur lui
Et le traînèrent chez le Calife pour qu’il lui mette la corde au cou.
Miel et lait noirs, ce fut tout ce qu’il but ce matin-là
Avant de rendre son dernier soupir sur la potence.
Avec deux vieux chameaux et un cheval rouge,
Le prophète l’attendait à la porte du paradis.
Main dans la main, ils se mirent en route, parmi les nuages
Et l’étoile de Damas leur tenait compagnie.
Au bout d’un mois, d’un an, les voici devant Allah
Qui, du haut de son trône, s’adressa à l’insensé Sinbad :
« Mon vaillant épervier, les temps ne changent pas
Et le monde poursuit sans fin son chemin à travers le feu et les couteaux ».
Bonne nuit, Kémal. Ce monde ne changera jamais.
Bonne nuit…
www.projethomere.com © 10.05.2013