Deux jeunes gens sous la pluie

Στάλες πέφτουν κι ο καιρός
σκοτεινιάζει μοχθηρός
φτάνουν σύννεφα και φαίνεται
πόσο εχθρός είναι ο καιρός.

Μπόρα αρχίζει κι έχω βγει
μεσ’ στους δρόμους σαν τρελή
το φεγγάρι τρέχει βιάζεται
να κρυφτεί απ’ την απειλή.

Μες στ’ αγιάζι στη βροχή
κει που τρέμουν οι φτωχοί
παθιασμένα αγαπηθήκανε
δυο παιδιά μεσ’ στη βροχή.

Το αγόρι είχε ενοχή
το κορίτσι απαντοχή·
στο σκοτάδι φιληθήκανε
και χαθήκαν στη βροχή.

Δεν τους ζήτησε κανείς
ή γονιός ή συγγενής
ένα σύννεφο τους τύλιξε
και το πάθος μιας φωνής.

Μες στ’ αγιάζι στη βροχή
δεν συνάντησα ψυχή
τα παιδιά που αγαπηθήκανε
φύγαν σ’ άλλην εποχή.

Είμαι στο τέλος είσαι αρχή
στ’ όνειρό μου εγώ πιστή
κι αν η μπόρα πια σταμάτησε
η φωνή μου έχει σβηστεί.


Il tombe des cordes et le temps
S’assombrit méchamment
Des nuages rappliquent et on dirait vraiment
que le temps nous en veut

Un orage survient
Et moi, comme une folle, je vais sur les routes
La lune court, se dépêche
D’échapper à la menace

Dans le froid pénétrant et sous la pluie,
Là où tremblent les pauvres,
Passionnément, deux jeunes gens
se sont aimés sous la pluie

Le garçon est coupable
La fille espérance
Ils se sont embrassés dans l’ombre
Et se sont perdus dans la pluie

Personne ne les a cherchés
Ni la mère ni les proches
Un nuage les a enveloppés
Et la douleur d’une voix

Dans le frois pénétrant et sous l’averse
Je n’ai pas rencontré âme qui vive
Ces gosses qui se sont aimés
Se sont enfuis dans une autre époque

J’en suis à la fin, toi au début
Dans ce rêve auquel je crois
et si l'orage a cessé,
ma voix, elle, s’est effacée.

www.projethomere.com © 10.05.2013

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info