Mein verborgener Mond
Φεγγάρι μου κρυφό
κορίτσι λυπημένο
σαν φιλάκι του θεού,
είν’ η νύχτα στην αρχή
κι εγώ σε περιμένω
στην πιο κρυφή γωνίτσα τ’ ουρανού.
Στα ρούχα μου βροχή
στο στόμα μου φαρμάκι
μαύρη πέτρα του γιαλού,
ήρθες πάλι εσύ
μικρό καλοκαιράκι
και πέταξε η ψυχούλα μου γι’ αλλού.
Φώτισε μου αυτή
τη μαύρη εξορία
φεύγει ο χρόνος σαν νερό,
βράδυ και πρωί
στου κόσμου τα βιβλία
τίποτα δεν μπόρεσα να βρω.
Mein verborgener Mond
trauriges Mädchen
wie ein Küsschen von Gott,
die Nacht steht an ihrem Anfang
und ich warte auf dich
in dem verstecktesten Eckchen des Himmels.
Meine Sachen nass vom Regen
in meinem Mund bitterer Geschmack
ein schwarzer Stein vom Strand,
bist wieder du gekommen
Nachsommer
und meine kleine Seele ist woandershin geflogen.
Leuchte mir dieses
düstere Exil aus
die Zeit verfließt wie Wasser,
Abend und Morgen
in den Büchern der Welt
konnte ich nichts finden.
lipsia © 12.05.2013