En tuntenut taivaita
Εγώ μες στο συνοικισμό
κι εσύ σ’ ένα παλάτι,
εμένα οδήγαγε η καρδιά
μα συ `χες απλωμένο χάρτη.
Εγώ δεν είχα ούτε νερό
στιγμή να ξεδιψάσω,
μα συ `χες τα ποτάμια σου
και θάλασσες για να περάσω.
Μη θες λοιπόν ούτε λεφτό
παιδί να ξαναγίνω,
μόνο καημούς θα θυμηθώ
απ’ τ’ όνειρό μου εκείνο.
Αχ να μπορούσα να ξαναγεννηθώ.
Εγώ δε γνώρισα ουρανούς
γιατί ήτανε δικοί σου
κι ήτανε πάντοτε κλειστοί
λες κι ήταν πόρτες της Αβύσσου.
Τα παιδικά παιχνίδια μου
για μένα ήταν κουρέλια,
για σένα ήταν μια γιορτή
που ακόμα ακούγονται τα γέλια.
Minä kerrostalossa
ja sinä palatsissa,
mua ohjasi sydän
mutta sulla taitettu kartta.
Mulla ei ollut vettäkään
hetken janon sammuttaakseni,
vaan sulla olivat jokesi
ja meriä ylittääkseni.
Älä siis halua minuuttiakaan
lapseksi taas muuttuvani,
vain surut muistan
unelmastani tuosta.
Ah voisinpa uudelleensyntyä.
En tuntenut taivaita
koska ne olivat omiasi
ja olivat aina suljettuja
kuin olisivat ovia Syvyyden.
Lapselliset leikkini
mulle olivat riepuja,
sinulle ne olivat juhla
ja vielä kuuluu nauru.
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 27.04.2014