Buzukisti
Μαριώ:
Θα σ’ το σπάσω το μπουζούκι, θα σ’ το σπάσω.
Απ’ τη ζήλεια μου κοντεύω πια να σκάσω.
Όλη μέρα το μπουζούκι αγκαλιά
και σε μένα ούτε μια μιλιά.
Τι να κάνω η τρελή, τα `μπλεξα με μπουζουξή,
μα σκοπό έχω μονάχα έναν:
Να του κάνω μια σκηνή, να διαλέξει στη στιγμή:
Το μπουζούκι θέλει ή εμένα;
Ζήκας:
Βρε, Μαριώ μου, πάψε τώρα να γκρινιάζεις,
στην εκπαίδευσή μου εμπόδια μη βάζεις.
Σ’ το `χα πει: θέλω να γίνω μπουζουξής,
πρώτος μες στην πιάτσα και δημοφιλής.
Τι να γίνει δηλαδή, το μπουζούκι έχει ψωμί,
πάψε να το βλέπεις με κακία.
Έχει και αυτό ψυχή, και να δεις ότι μπορεί
στον καβγά να βάλει μελωδία.
Mario:
Sulta särjen buzukin, sen sulta särjen.
Mustasukkaisuudesta kohta räjähdän.
Kaiken päivää buzuki sylissä
ja mulle ei lausettakaan.
Mitä teen hullu, sekosin buzukistiin,
mutta tarkoitus vain yksi mulla:
Laittaa hälle tilaisuus, valita hetki:
Buzukinko haluaa vai minut?
Zikas:
Hei, Marioni, lakkaa nalkuttamasta,
rangaistukseeni esteitä älä laita.
Sulle olin sanonut: haluan tulla buzukistiksi
ensimmäiseksi aukiolla ja kuuluisaksi9.
Mitä siis tapahtuu, buzuki antaa leivän,
lakkaa katsomasta sitä pahasti.
Silläkin on sielu, ja näe että se voi
melussa soittaa melodian.
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 27.04.2014