Peilissä
Μες στον καθρέφτη ξαφνικά
στη νύχτα βλέπω σαν σκιά ξανά το πρόσωπό σου
Αφήνω πάνω στο γυαλί
μια ανάσα να ’χεις για φιλί, για πάντα στο πλευρό σου
Ποιους, ποιους δρόμους μακρινούς
να πάρω πες μου ποιους η νύχτα με πονά.
Ποιους κρυφούς προορισμούς διαλέγει το μυαλό
κι ο χρόνος σταματά, παγώνω….
Μες στον καθρέφτη ξαφνικά
στη νύχτα γίνεσαι σκιά και θάμπωσε η μορφή σου
Tα χέρια απλώνω στο κενό
μα γίνεται το βράδυ αυτό κομμάτια το κορμί σου
Peilissä äkkiä
yössä näen kuin varjon taas kasvosi
Jätän pintaan lasin
henkäyksen suudelmaksi, ainiaaksi vierellesi
Mitä, mitä teitä kaukaisia
kuljen sano mulle mitä yö mua säälii.
Mitä salaisia edistyksiä valitsee mieli
ja aika pysähtyy, jäädyn...
Peilissä äkkiä
yössä muutut varjoksi ja kirkastui muotosi
Käteni ojennan tyhjään
mutta illalla hajoaa palasiksi ruumiisi.
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 27.04.2014