Forte, forte
Σαν γυναίκα γεννά στο χώμα η νύχτα το πρωί κι όλα αντέχουν ξανά και γίνονται ζωή. Ποια παλιά κιβωτός μέσα απ’ του χρόνου τις στοές βγάζει ακόμα στο φως ζευγάρια αναπνοές. Δυνατά, δυνατά γίναν όλα δυνατά τ’ αδύνατα Δυνατά, δυνατά σ’ ένα θέαμα κοινό Δυνατά, δυνατά κι όπως πάνε του χορού τα βήματα με τα χέρια ανοιχτά όλα τα περιφρονώ Μα σαν γυναίκα γεννά στο χώμα η νύχτα το πρωί κι όλα αντέχουν ξανά και γίνονται ζωή Ποια παλιά κιβωτός μέσα απ’ του χρόνου στοές βγάζει ακόμα στο φως ζευγάρια αναπνοές. Δυνατά, δυνατά γίναν όλα δυνατά τ’ αδύνατα Κι αναμμένο πετά σπίρτο η γη στον ουρανό Δυνατά, δυνατά κι όπως πάνε του χορού τα βήματα με τα χέρια ανοιχτά όλα τα περιφρονώ Κι όλο κάτι λέω κάποια αγάπη κλαίω κι όλο μέσα μου θρηνώ χαλάσματα Με τα χρόνια μου στα σεντόνια μου σαν φαντάσματα. Δεν υπάρχουν πολλά που να τα ελπίζουμε μαζί κοίτα, κοίτα ψηλά κι άλλος αιώνας ζει.		Como uma mulher a dar a luz No chão da parte da manhã à noite e todos ficam de pé novamente e torna-se vida. Que velha arca Através de galerias de tempo Leva ainda a luz casais respirações . Alto, alto classificadas em voz alta tudo o impossível Alto, alto em um espetáculo público Alto, alto e como você vai passos de dança com braços abertos todos desprezam Mas como uma mulher dá à luz no solo da parte da manhã à noite e todos ficam de pé novamente e torna-se vida Que velha arca Através de galerias de tempo ainda vê a luz casais respirações . Alto, alto classificadas em voz alta tudo o impossível E moscas iluminado coincidir com a terra no céu Alto, alto e como você vai passos de dança com braços abertos todos desprezam E todos dizem que algo alguns choram por amor e todos dentro de mim lamentam ruínas Com os meus anos em meus lençóis como fantasmas . Existem muitos Onde esperamos juntos olha, olha para cima e outra era vive .
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 29.07.2014

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info