L'Amleto della Luna
Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια μαύρη φλόγα Πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν’ ανατραπεί Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια Τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένος Γιατί με τους αθάνατους είχες λογαριασμούς Τις άριες μιας όπερας τραύλιζες νικημένος Μιας επαρχίας μαθητής μπροστά σε δυο χρησμούς Τι ζήλεψες τι τα ‘θελες τα ένδοξα Παρίσια Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια Και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της Σελήνης Έσβησες μ’ ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής Και μονολόγους άρχισες κι αινίγματα να λύνεις Μιας τέχνης και μιας εποχής παλιάς και σκοτεινής		Ingannasti i cieli con sortilegi nerofiammanti Come può la vita farsi benigna se non la si ribalta E tutte le parole pazze che furono le parole nostre Le facevi magiche con veleni nella deboscia muta Stavi in lutto nel far l'amore nudo ed ubriaco Perché avevi conti aperti con gli immortali Sconfitto balbettavi arie di un'opera Scolaretto di provincia davanti a due pronostici Di che non sopportasti la mancanza, a che volesti le Parigi in gloria In questo e in altri modi il mondo ormai è solo e ovunque fumeria Miracoli pretendevi, di quelli che l'usar con l'hashish dona E allucinazioni, come di chi vive dentro le prigioni E una sera di vestisti da Amleto della Luna Spegnesti con un soffio le luci della scena E attaccasti a far monologhi e a sciogliere enigmi Di un'arte e di una stagione passata e tenebrosa
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 29.07.2014

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info