Оно чега више нема
Όλα είν’ εδώ κι όλα περνάνε
σαν το νερό στα χέρια ενός παιδιού.
Μέσα βαθιά στα δάχτυλα γερνάνε μικρές
σταγόνες φως του πρώτου ουρανού.
Κάπου εδώ θα συνηθίσω
να `χω το χρόνο κλειδωμένο στο κορμί.
Σαν πυρετό θα τον κρατήσω σφιχτά
στο μέτωπο, στα μάτια, στη φωνή.
Και κάθε βράδυ θα κοιτώ ξανά
πίσω απ’ τις γρίλιες των ματιών σου τη φωτιά.
Θα περιμένω λίγο φως ξανά,
ξανά να ζήσει πάλι ό,τι δεν είναι πια εδώ...
Κάπου αλλού, κάπου εδώ γύρω
όλα συμβαίνουν κι όλα γίνονται ζωή.
Στου ποταμού το γύρισμα θα γείρω αργά
σαν άνοιξη που άργησε να `ρθει.
Και κάθε βράδυ θα κοιτώ ξανά
πίσω απ’ τις γρίλιες των ματιών σου τη φωτιά.
Θα περιμένω λίγο φως ξανά,
ξανά να ζήσει πάλι ό,τι δεν είναι πια εδώ...
Све је ту и све пролази,
као вода кроз дечје руке.
Дубоко у прсте пропадају мале
капи светлости с првог неба.
Овде негде ћу се навићи
да време закључам у телу.
Као топлоту чврсто ћу га стегнути
у челу, у очима, у гласу.
И сваке вечери ћу изнова гледати
ватру што је иза твојих очију.
Опет ћу мало причекати светлост,
да оживи поново оно чега више нема...
Негде другде, овде негде,
све се догађа и све постаје живот.
Полако ћу се спустити у реку
као пролеће које касни.
И сваке вечери ћу изнова гледати
ватру што је иза твојих очију.
Опет ћу мало причекати светлост,
да оживи поново оно чега више нема...
τυχερούλα © 29.07.2014