World you have become my wound
Στην αλυσίδα τη βαριά
θα ψάξω εγώ παρηγοριά
γιατί και τούτη τη ζωή
τι να την κάνω.
Στην παγωνιά της φυλακής
να βρεις καρδιά να κρατηθείς
που πας στ’ αγκάθια κι αγαπάς
κι όλο σε χάνω.
Κόσμε μου `γινες πληγή
κι είναι το γρήγορο π `αργεί
που μ `ορμήνεψε να πιω και να μεθύσω
για να παρηγορηθώ
μη τυχόν και λυπηθώ
την κακούργα την αγάπη της
να σβήσω
κι ας χαθώ.
Στη συννεφιά του Γολγοθά
σ’ ένα σταυρό που με μεθά
θα γίνει η σκέψη σου καρφί
να με καρφώνει.
Και ξημερώματα Μαγιού
θα λάβεις μάνα ενός σου γιου
τ’ άσπρο πουκάμισο
το μαύρο παντελόνι.
In the heavy chain
I will look for comfort
Because what good is to me
this life.
In the frost of the prison
find a heart to brace yourself
why do you go in the thorns to find love
and I always lose you.
World you have become my wound
And the swift is what takes the longest to come
She advised me to drink and get drunk
That I can get comforted
so that there wouldn’t be a chance to feel sorry
to wipe away
her criminal love
even if get lost.
In the cloudiness of Calvary
on a cross that intoxicates me
the thought of you will become a nail
that nails me down.
And at a dawn in May
your only son’s you will receive mother
the white shirt
and the black trousers.
Kostas Houston, Κωνσταντίνος Φ. Βελιάδης © 29.07.2014