Sem terra
Μέτρησα κι απόψε της ζωής μου τα χαμένα χρόνια
τρόμαξα που είδα πως ακόμα σ’ αγαπώ
Μ’ έπιασε παράπονο και ρώτησα τα χελιδόνια
κι ούτε αυτά δε `ξέραν που να ψάξω να σε βρω
Κι ύστερα άρχισα να κλαίω κι έμεινα κι εγώ,
βάρκα δίχως λιμανακι και χωρίς γιαλό
Μ’ ένα ροζ φουστάνι και τα μάτια στεναχώρημένα
σκέφτηκα το χάδι σου με γλύκα και θυμό
Ό,τι στη ζωή μου είχα όλα τα `δωσά για σένα
κράτησα μονάχα στη ψυχή μου τον καημό
Κι ύστερα άρχισά να κλαίω κι έμεινα κι εγώ,
βάρκα δίχως λιμανάκι και χωρίς γιαλό
Contei de noite os anos perdidos de minha vida
com medo de que eu vi que eu ainda te amo
Eu peguei queixa e pediu engole
e nem isso você sabe que busco para te encontrar
E então eu comecei a chorar e eu fiquei comigo mesma
barco sem porto e sem margem
Com um vestido rosa e os olhos chateado
Eu pensei que te acariciar com doçura e raiva
Dei tudo de minha vida a você
presa a minha alma na dor
E então eu comecei a chorar e eu fiquei e eu
barco sem porto e sem margem
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 29.07.2014