The saloon
Ήτανε όμορφο θαρρώ
εκείνο τον παλιό καιρό
το καπηλειό μου
γιαλός, καημός και τσικουδιά
βαρμένα μέσα στην καρδιά
με τ’ όνειρό μου.
Και κάθε μέρα από βραδύς
ντουγιουντισμένος ο Βαρδής
με το λαούτο
με το κρασί του στον οντά
στον αμανέ του να κεντά
τον κόσμο τούτο.
Κι ο Σταύρος πέρα στη γωνιά
που για δυο χείλια βυσσινιά
τα σιγοπίνει
παίρνει νερό σαν τραγουδεί
που το λαούτο του Βαρδή
τον πόνο σβήνει.
Κι ο Μύρος πιάνει το χορό
το χώμα μόνο έχει οχτρό
χρυσά παλάτια
σε κάποια θάλασσα πλατιά
θυμάται, κόκκινα φωτιά
τα δυο του μάτια.
Θυμούμαι κάθε χαραυγή
πού `λεγα ο ήλιος να μη βγει
στην αγκαλιά σου
όνειρο βάρκα με πανιά
να σεργιανίζω το ντουνιά
με τα φιλιά σου.
Αργό το ζάλο μου, βαρύ
ήτανε ψεύτικος μπορεί
ο έρωτάς σου
ρωτώ διαβάτες στα στενά
αν είδαν μάτια καστανά
σαν τα δικά σου.
Πως να δικάσω μια ζωή
κι ένα αστέρι το πρωί
που τρεμοσβήνει
στο ερειπωμένο καπηλειό
ένα μου όνειρο παλιό
έχει `πομείνει.
Oh, it was beautiful I guess,
in the old times
my saloon
seashore, heart-ache and spirits
tucked away in my heart
with my dream.
And every day when evening came
sitting by the cask the bard
with his lute
with the wine in his being
in his yearning love song
embroidering that world there.
And Stavros over there in the corner
who for two dark cherry lips
quietly drinks
he takes water as he sings
while the lute of the bard
extinguishes the pain.
And Miris begins to dance
only the ground has an enemy
golden palaces
in some wide sea
he remembers, red fires
his two eyes.
I remember every dawn
when I wished the sun would not rise
in your embrace
dreams, boats with sails
strolling through creation
with your kisses.
Slow my heaviness, and heavy
maybe it was not real
your love for me
I ask passersby in the narrow streets
if they have seen chestnut-colored eyes
like yours.
How can I justify a life
and a star in the morning
which trembles as it goes out
in the saloon which has fallen into ruin
an old dream of mine
has remained.
Love Song for Greece, Eva Johanos © 29.07.2014