Nie nadejdzie żaden kres
Τέλος δεν υπάρχει εδώ, γι’ άλλη μια φορά
χρώματα παράξενα κι άγνωστα νερά
Πόσους δρόμους πέρασα χρόνια στη βροχή
κάτι μέσα μου έλεγε "πάλι απ’ την αρχή.."
Κύματα πελώρια, πάθη αληθινά
της ψυχής τα όρια χάνονται ξανά
Σαν αντικατοπτρισμός, σκόνη και καπνός
της ψυχής τα όρια άδειος ουρανός
Τίποτα στα χέρια μου δεν κρατάει πολύ
όλα για ένα σύννεφο προκαταβολή
Δαίμονες με ξεγελούν πλάσματα φριχτά
φίλα με οξυγόνο μου, κράτα με σφιχτά
Κύματα πελώρια, πάθη αληθινά
της ψυχής τα όρια χάνονται ξανά
Σαν αντικατοπτρισμός, σκόνη και καπνός
της ψυχής τα όρια άδειος ουρανός
Nie nadejdzie żaden kres - czas wyruszyć znów
W krąg barw tyle dziwnych jest i nieznanych wód
Ileż ja przebyłam szos w deszczu tyle lat
Wciąż słyszałam w sobie głos "Zaczniesz jeszcze raz"
Niezmierzona wielkość fal - szczerych uczuć moc
Duszy kres co sięga w dal znów prześciga wzrok
Niczym miraż niczym pył niczym siny dym
Duszy kres znalazłabym w pustym niebie mym
Co uchwycą ręce me znika nagle gdzieś
Jakby spłatą stało się za obłoku cień
Zjawy umysł mącą mi - stworzeń strasznych tłum
Pocałunkiem życie tchnij i tak mocno tul
Niezmierzona wielkość fal - szczerych uczuć moc
Duszy kres co sięga w dal znów prześciga wzrok
Niczym miraż niczym pył niczym siny dym
Duszy kres znalazłabym w pustym niebie mym
EleutheriaPL, Elżbieta Flisak © 29.07.2014