The words and the years
Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα
και τους καημούς που σκέπασε καπνός
η ξενιτιά τα βρήκε αδελφωμένα
Κι οι ξαφνικές χαρές που ήρθαν για μένα
ήταν σε δάσος μαύρο κεραυνός
κι οι λογισμοί που μπόρεσα για σένα
Και σου μιλώ σ’ αυλές και σε μπαλκόνια
και σε χαμένους κήπους του Θεού
κι όλο θαρρώ πως έρχονται τ’ αηδόνια
με τα χαμένα λόγια και τα χρόνια
εκεί που πρώτα ήσουνα παντού
και τώρα μες στο κρύο και στα χιόνια
Η μοίρα κι ο καιρός το `χαν ορίσει
στον κόσμο αυτό να ρίξω πετονιά
κι η νύχτα χίλια χρόνια να γυρίσει
Στο τέλος της γιορτής να τραγουδήσει
αυτός που δεν εγνώρισε γενιά
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει
Δεν ήτανε ρολόι σταματημένο
σε ρημαγμένο κι άδειο σπιτικό
οι δρόμοι που με πήραν και προσμένω
Τα λόγια που δεν ξέρω σου τα δένω
με τους ανθρώπους που `δαν το κακό
και το `χουν στ’ όνομά τους κεντημένο
Αυτός που σπέρνει δάκρυα και πόνο
θερίζει την αυγή ωκεανό
μαύρα πουλιά τού δείχνουνε το δρόμο
Κι έχει τη ζωγραφιά κοντά στον ώμο,
σημάδι μυστικό και ριζικό
πως ξέφυγε απ’ τον Άδη κι απ’ τον κόσμο
Η μοίρα κι ο καιρός...
The words and the years, the lost years
and the sorrows that were covered by smoke
the foreign lands found they had become like brothers
And the sudden joys that came for me
were black thunder in a forest
and the reflections I was able to have about you
And I speak to you in courtyards and on balconies
and in lost gardens of God
and I keep imagining that the nightingales are coming
with the lost words and the years
there where first you were everywhere
and now in the cold and in the snows
Fate and time had decreed
that in this world I would cast my fishing-line
and the night a thousand years returning
At the end of the celebration to sing
he who had not known a generation
and to knock on the door of sorrow
and to knock on the door of sorrow
and to knock on the door of sorrow
It was not a stopped clock
in a ruined and empty house
the roads which took me and I await
The words which I don’t know I bind
with the people who saw the wrong
and had it embroidered on their names
He who sows tears and pain
threshes the ocean at dawn
black birds show him the way
And he has the drawing near his shoulder,
a sign, secret and fated
that he has escaped from hell and the world
Fate and time...
Love Song for Greece, Eva Johanos © 29.07.2014