A estos que ves
Αυτούς που βλέπεις πάλι θα τους ξαναΐδείς
θα τους γνωρίσεις πάλι
άλλον θα λένε Κωνσταντή κι άλλον Μιχάλη
Αυτούς που βλέπεις πάλι θα τους ξαναΐδείς
θα τους γνωρίσεις πάλι
σ’ αυτόν τον κόσμο θα γυρνούν
με περηφάνια πιο μεγάλη
Αυτούς που βλέπεις πάλι θα τους ξαναΐδείς
θα τους μισήσεις πάλι
έναν μονάχα δε θα βρεις
τον πιο μικρό, τον πιο πικρό, τον πιο αγαπημένο
τον μοναχό, τον δυνατό και τον αντρειωμένο
Αυτόν δε θα τον ξανεΐδείς να τονε βασανίσεις
και τη μεγάλη του καρδιά να τηνε σκίσεις
αυτόν δε θα τον ξαναβρείς τι τον φυλάνε τ’ άστρα
τι τον φυλάει ο ήλιος του, τονε φυλάει το φεγγάρι
Αυτόν που `χει τη χάρη τον πιο μικρό
τον πιο πικρό και τον αγαπημένο
αυτόν μονάχα εγώ, μονάχα εγώ, εγώ προσμένω
A estos que ves los volverás a ver
los volverás a conocer:
uno se llamará Constandís y el otro Mijalis
A estos que ves los volverás a ver;
los volverás a conocer:
regresarán a este mundo
con más orgullo.
A estos que ves los volverás a ver
los volverás a conocer.
A uno sólo no encontrarás,
al más pequeño, más amargo y más querido,
el solitario, fuerte y valeroso.
A ese no le volverás a ver para torturarle;
ni para desgarrar su gran corazón.
A ese no le volverás a ver; porque le salvaguardan los astros;
porque le salvaguarda su sol; porque le salvaguarda la luna.
A ese que tiene la gracia, al más pequeño,
el más amargo y querido:
a ese sólo yo, sólo yo le espero.
Avellinou © 29.07.2014