Letter to Mr. Nikos Gatsos
Το σπασμένο βιολί του κόσμου ακόμα ουρλιάζει
Στα νωπά σπαρμένα χωράφια η μέρα χαράζει
Φαντάροι χορεύουν τις νύχτες σε άδειες ταβέρνες
Δελφίνια στο πέλαγο μόνα, νεράκι στις στέρνες
Νησιά ταξιδεύουν στον ήλιο, κανείς δε μιλάει
Την Άνοιξη όλοι προσμένουν
Κι αυτή προσπερνάει
Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ
Όπως τα άφησες εσύ κι όπως τα ξέρεις
Από της λύπης τον καιρό
Κι όταν γυρίσεις και σε δω
Μέσα στη στάμνα τη χρυσή νερό να φέρεις
Της λησμονιάς πικρό νερό
Το πιστό σκυλί της Ιθάκης στα πόδια σου κλαίει
Και η καλή, παλιά Περσεφόνη τραγούδια σου λέει
Η φωτιά πληγή που σε καίει, δε λέει να γιάνει
Το πικρό το όνειρο φταίει του αδελφού Μακρυγιάννη
Πόσο ακόμα ραγιάδες η Κρήτη κι η Μάνη
Σκοτεινές μαυροφόρες, μανάδες στου Οδυσσέα το χάνι
The broken violin of the world still howls
On the freshly-sown fields the day breaks
Soldiers dance at night in empty taverns
Dolphins in the sea only, water in the cisterns
Islands travel in the sun, no one speaks
All await spring
and she passes by
Everything is here Mr. Niko
As you left it and as you know it
From the time of sorrow
And when you return and I see you
In the jug bring the golden water
the bitter water of forgetting
The faithful dog of Ithaca cries at your feet
And good, old Persephone sings songs to you
The fire wound that burns you, doesn’t look like it will heal
The bitter dream of brother Makriyiannis is to blame
How much more bondsmen Crete and Mani
Dark wearers of black, mothers of the country inn of Odysseus.
Love Song for Greece, Eva Johanos © 29.07.2014