Тренутак кад те се сећам
Η νύχτα φόρεσε κόκκινα γάντια
και στο λαιμό της μαύρα διαμάντια
κλαίει ο αέρας κι αναστενάζει.
κάτι σαν κρύσταλλο μέσα μου σπάζει.
Είναι η ώρα που σε θυμάμαι
που παίρνω δρόμους κι αλλάζω ψυχή
σε ξένα χείλη μπορεί να κοιμάμαι,
μα τα δικά σου και τέλος κι αρχή.
Η νύχτα φόρεσε μαύρο καπέλο,
στο πρόσωπο της πράσινο βέλο
παίζουν τα χρώματα με τ’ αεράκι,
ραγίζεις μέσα μου σαν ποτηράκι.
Ноћ је носила црвене рукавице,
а на врату црне дијаманте,
ветра плаче и уздише,
нешто се у мени ломи, као да је од кристала.
То је тренутак кад те се сећам,
кад крећем и мењам душу.
Можда ћу спавати на туђим уснама,
али твоја ће бити и почетак и крај.
Ноћ је носила црни шешир,
а преко лица зелени вео,
боје се играју с ветром,
разбио си се у мени као чаша.
τυχερούλα © 29.07.2014