La leoncella
Τη μέρα που γεννήθηκες
και γιόμισες την πλάση
το μπόι σου δε χώραγε
την πόρτα να περάσει.
Κοιμάσαι λιονταρόπουλο
κι ο ύπνος σου σε θρέφει
και τ’ άγρια μεσάνυχτα
κρυφός καημός σου γνέφει.
Ξύπνα ν’ ακούσεις τη φωνή
που σήκωσαν τ’ αγρίμια
τα ήμερα κρυφτήκανε
και βγήκαν τα θρασίμια.
Να πάρεις λιονταρόπουλο
τη δημοσιά να φτάσεις
κι αν εύρεις κόσμο ξέγνοιαστο
την ώρα σου μη χάσεις.
Μη λυπηθείς τη μάνα μου
τ’ αδέρφια μου, κανένα
κι αν χρειαστεί στο δρόμο σου
μη λυπηθείς και μένα.
Il giorno che nascesti
e riempisti il creato
la tua statura era troppa
per passare dalla porta.
Tu dormi leoncella
e il tuo sonno non si rimargina
e ti ammicca un dolore nascosto
nelle crude mezzanotti.
Destati ad ascoltare la voce
che levano le bestie feroci
le mansuete si sono nascoste
e sono uscite le carogne.
Devi prendere leoncella
le strade maestre per arrivare
e se trovi gente spensierata
non perdere il tuo tempo.
Non affliggerti per la tua mamma
per i tuoi fratelli, per nessuno
e se strada facendo occorrerà
non affliggerti neppure per me.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 29.07.2014