Amnesty '64 (The fifteen)
Κοράκου χρώμα τα μαλλιά κι ασπρίσανε
απ’ τη μεριά της εξορίας γυρίσανε
Το σπίτι αδειανό σβησμέν’ η φωτιά
ο κάμπος πληγή
ο τάφος μικρός
η μάνα δεν ζει
κι ένα πουλάκι λαλεί.
Πατέρας γιος πρώτη φορά φιλήθηκαν
γνώρισ’ ο κόσμος τ’ άσπρα μαλλιά θυμήθηκαν
Σπαθίζει τις πίκρες
ήλιος λαμπρός
στους δρόμους γιορτή
τραγούδι ανεμίζει
πλήθος λαός
κι ένα πουλάκι λαλεί:
Είμαστ’ οι πρώτοι κι ακολουθάνε
αναστημένοι χίλιοι νεκροί
ίδιοι καιροί ξημερώνουνε πάλι
να η φωτιά να η ζωή.
Raven hair, and it grew white
from the side of exile they returned
The house empty, the fire extinguished
the field is a wound
the tomb is small
the mother does not live
and a little bird sings.
Father and son, for the first time embraced [kissed] each other
the people recognized the white hair they remembered
It spears bitter feelings
the shining sun
in the streets a celebration
a song swells like a wind
a crowd of people
and a little bird sings
We are the first and they are following
arisen, a thousand dead
the same times are dawning again
here is the fire, here is the life
Love Song for Greece, Eva Johanos © 31.07.2014