The stranger
Μια φυλακή ο κόσμος γύρω,
τη σιδερόπορτα ν’ ανοίξεις μια στιγμή,
και θα σε χρίσουν οι στεναγμοί
λάδι και μύρο.
Η μοναξιά βαριά, μολύβι.
φέρε στο τάσι τ’ ασημένιο το νερό,
ξόρκι να κάμω για τον καιρό,
να μη σε θλίβει.
Ξένος κι εσύ, όπως κι οι άλλοι,
κι όμως πατρίδα σου των ξένων οι καρδιές.
Λες μεγαλώσανε οι βραδιές...
χειμώνας πάλι.
Φύλα ωχρά, χωριά θλιμμένα,
δρόμοι βρεγμένοι, πολιτείες λαμπερές,
περνούν μπροστά σου, πολλές φορές
χωρίς εσένα.
Η χαραυγή πέφτει σαν δάκρυ,
και σαν κορίτσι πού `χει ξέπλεκα μαλλιά,
κι εσύ παλεύεις με τα παλιά
να βρεις μιαν άκρη.
Το πέλαγο τη μάνιτά του
καμιά φορά την παίρνει πίσω κι ηρεμεί,
κι εσέ σού μοιάζει τούτη η στιγμή,
σαν του θανάτου.
Τρέχεις να μπεις στ’ ανθρωπομάνι,
να ξεχαστείς μέσα στου κόσμου τη βουή...
αφού βαθιά σου και οι θεοί
έχουν πεθάνει.
Δάκρυ θολό, σαν πρωτοβρόχι,
προχθές σε ρώτησαν στο δρόμο δυο παιδιά,
αγάπη αν είχες μες στην καρδιά,
και είπες όχι.
The world all around, a prison
open the iron door for a moment
and they will christen you, the sighs
oil and perfume.
Loneliness, heavy lead
bring to the saucer the silver water
that I may make a magic spell for the weather
to not afflict you.
You are a foreigner like the others
but your homeland is in the hearts of foreigners
you say that the evenings grew longer
winter again.
Pale leaves, sad villages
wet roads, shining cities
pass before you many times
without you.
Dawn falls like a tear
and like a girl with her hair unbraided
and you wrestle with the old
to find an end.
The sea its fury
sometimes takes back and becomes calm
and to you this moment seems
like death.
You run to enter the crowd of people
to forget yourself in the noise
because deep within you even the gods
have died.
Tear pale as the first rain
the day before yesterday they asked you, in the street, two children
if you had love in your heart
and you said no.
Love Song for Greece, Eva Johanos © 31.07.2014