Esas marcas rojas
Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να `ναι κι από αίμα.
Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα,
μπορεί να `ναι κι απ’ το λιόγερμα, που χτυπάει στον απέναντι τοίχο.
Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν
και ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ’ τα κάγκελα,
είναι οι φωνές των παιδιών, και το σφύριγμα του τρένου.
Τότε τα κελιά γίνονται πιο στενά
και πρέπει να σκεφτείς το φως σ’ έναν κάμπο με στάχυα,
και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών
και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα,
για να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα πόδια σου.
Κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,
γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα,
το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα,
όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος, βρίσκουμε τη φλέβα
που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης, χαμογελάμε.
Esas marcas rojas en las paredes también podrían ser de sangre.
Todo el rojo de nuestros días es sangre,
también podrían ser por la puesta del sol reflejada en la pared de enfrente.
Cada atardecer las cosas se ponen rojas antes de apagarse
y la muerte está más cerca. Por fuera de los barrotes
hay voces de niños y pitidos de tren.
Después, las celdas encogen, se estrechan;
y necesitas pensar en la luz sobre los trigos espigados,
y en el pan sobre la mesa de los pobres
y en las madres que sonríen desde las ventanas,
para hacerte un poco de sitio para estirar las piernas.
A esas horas, cuando das a tu compañero un apretón de manos,
cuando sobreviene un silencio lleno de árboles,
y el cigarrillo partido por la mitad va pasando de boca a boca,
como una lámpara rastreando el bosque, encontramos la vena
que llega hasta el corazón de la primavera y sonreímos.
Avellinou © 01.08.2014