Echo una mano mía a la justicia
Μέρα στιλπνή αχιβάδα της φωνής που μ’ έπλασες
γυμνόν να περπατώ στις καθημερινές μου Κυριακές
ανάμεσ’ από των γιαλών τα καλωσόρισες
φύσα τον πρωτογνώριστο άνεμο.
Άπλωσε μια πρασιά στοργής
για να κυλήσει ο ήλιος το κεφάλι του.
Ν’ ανάψει με τα χείλια του τις παπαρούνες,
τις παπαρούνες που θα δρέψουν οι περήφανοι άνθρωποι
για να μην είναι άλλο σημάδι στο γυμνό τους στήθος.
Από το αίμα της αψηφισιάς που ξέγραψε τη θλίψη
φτάνοντας ως τη μνήμη της ελευθερίας.
Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου, την αχτίδα,
που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά.
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα.
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.
Δίνω το χέρι στη δικαιοσύνη,
διάφανη κρήνη κορυφαία πηγή.
Ο ουρανός μου είναι βαθύς κι ανάλλαχτος.
Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα.
Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα.
Día, pechina reluciente de la voz, me forjaste
para que fuera paseando desnudo mis domingos de labor
entre las bienvenidas del litoral
levanta el viento recién conocido.
Extendió un parterre de cariño
para que el sol ruede su cabeza,
Para que encienda con sus labios las amapolas
las amapolas que recogerán los hombres orgullosos
para que no haya otra marca en sus pechos desnudos.
sino la sangre de la despreocupación que ha borrado la tristeza
llegando hasta la memoria de la libertad.
Llamé al amor salud de la rosa, rayo de sol
el único que llega directo al corazón.
Grecia que pisa con firmeza en el mar
Grecia que siempre me lleva de viaje
a las montañas desnudas de gloriosas nieves.
Echo una mano mía a la justicia
caño transparente fuente suprema.
Mi cielo es profundo e inmutable.
Lo que amo nace sin cesar
Lo que amo se encuentra siempre en su inicio.
Avellinou © 01.08.2014