Solitudine
Στο φλογισμένο Βοριά,
έσβησε η φωνή του,
κι απ’ την αγνή του θωριά,
έμεινε η φεγγοβολή του,
στην ανθισμένη αμυγδαλιά.
Άδεια τα σπίτια, άδειοι κι οι δρόμοι,
χωρίς παιδιά,
κορίτσια ξέπλεκα, κορίτσια ολόδροσα,
χωρίς καρδιά.
Στων κοριτσιών τη ματιά,
πέτρωσεν η σιγή του,
και στη χαμένη βραδιά,
μένει η κραυγή απ’ το φιλί του,
στην ανθισμένη αμυγδαλιά.
Άδεια τα σπίτια, άδειοι κι οι δρόμοι
χωρίς παιδιά
κορίτσια ξέπλεκα, κορίτσια ολόδροσα
χωρίς καρδιά
All'infuocato soffio di Tramontana
si spense la sua voce,
e delle sue pure forme
rimase il suo fulgore
sul mandorlo in fiore.
Vuote le case, vuote le strade
senza bambini,
fanciulle scarmigliate, fanciulle seducenti,
senza cuore.
Negli occhi delle fanciulle
si pietrificò il suo silenzio
e nella perduta sera
resta il grido del suo bacio,
sul mandorlo in fiore.
Vuote le case, vuote le strade
senza bambini,
fanciulle scarmigliate, fanciulle seducenti,
senza cuore.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 06.08.2014