Năframa albă o vântura
Άσπρο μαντήλι ανέμιζε
κι από χαρά πετούσε
Τη μοναξιά της γκρέμιζε
την αύρα της σκορπούσε
Ανέβαινε ψηλά βουνά
κι άνθιζε στην κορφή τους
Κι όλα τ’ αστέρια τ’ ουρανού
τη θέλανε δική τους
Πού χάθηκε, πού πέταξε
πού κίνησε, πού πήγε;
Όσους γνωστούς κι αν ρώτησα
κανένας δεν την είδε
Τόσο βαθιά με πλήγωσες
φως μου στο πέρασμά σου
που νιώθω ακόμα στην ψυχή
το κάθε άγγιγμά σου
Έβλεπε όνειρα συχνά
που την τρομάζαν θεέ μου
πως ήταν λέει γιασεμί
στη μέση ενός πολέμου
Μια νύχτα που χαμήλωσαν
τα σύννεφα του κόσμου
έγινε άστρο της αυγής
και στεναγμός δικός μου
Năframa albă o vântura
și zbura de fericire
Își dărâma singuratatea
își răspândea aura
Urca munți înalți
și înflorea în vârful lor
Iar toate stelele cerului
vroiau să fie a lor
Unde s-a pierdut, unde a zburat
încotro s-a îndreptat, unde s-a dus?
Pe toți pe care îi cunosc i-am întrebat
dar nimeni nu a văzut-o
Atât de adânc m-ai rănit
lumina mea când ai trecut
încât simt încă în suflet
fiecare atingere a ta
Vedea des vise
care o speriau, Dumnezeule
cum ca ar fi fost o iasomie
în mijlocul unui război
Într-o noapte în care au coborât
norii lumii
a devenit steaua zorilor
și suspinul meu
gappap, Γιώργος Παπαδόπουλος (Giorgos © 06.08.2014