L'ultimo discorso
Τ’ αγιάζι μου τρυπάει τα μάτια
θά `ναι δε θά `ναι τέσσερις το πρωί
καρφώνουν οι φονιάδες την αυγή.
Μα ποιος μιλάει για δάκρυα;
Ο Λόγος ο στερνός θά `ναι πουλί νεκρό στο χώμα
θά `ναι η φωνή μας τρένο που έχει φύγει
τις ώρες που ξυπνούν οι τραυματίες δίχως μάτια
κι είναι τα όπλα πιο τυφλά στα χαρακώματα.
Να ξέρεις. Να ξέρεις. Να ξέρεις.
«Εγώ οδηγώ μεσ’ στη θλιμμένη χώρα».
Il gelo che sta in me mi buca gli occhi
saranno non saranno le quattro del mattino
stanno inchiodando l'alba gli assassini.
Ma chi di lacrime ancora può parlare?
L'ultimo discorso sarà un uccello morto al suolo
sarà la nostra voce un treno che è partito
nelle ore insonni dei feriti privi d'occhi
e più cieche nelle trincee stanno le armi.
Sappilo. Sappilo. Sappilo.
"Io guido in un paese affranto".
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 06.08.2014