Né l'ultimo né il primo
Μια Κυριακή στην τάπια του νησιού
βαρέσαν τα κανόνια
και μπήκε η προσφυγιά η αλμυροφώτιστη
κάτω απ’ του κόρακα τον ίσκιο.
Κλείσε κυρά τα παραθύρια,
καβαντζάρει ο άνεμος της νύχτας,
μπαίνει κυρά απ’ τη χαραμάδα η παγωνιά
κι αχνίζει τον καθρέφτη.
Δάγκωσ’ τα χείλια σου κυρά
μην ακουστεί το σκούσμα,
συνδαύλα τη φωτιά κυρά,
μήδ’ ο στερνός κι ο πρώτος.
Σπίθα τη σπίθα η αστραπή
φωτίζει τα μπακίρια
κι από μακρά μουγκό μουγκό,
κορφή κορφή το μέγα μπουμπουνίδι.
Sugli spalti dell'isola una Domenica
batterono i cannoni
e i fuggitivi intrisi di salsedine
del corvo entrarono sotto l'ombra
Chiudi, Signora, la finestra
doppia il capo il vento della notte
dallo spiraglio s'insinua, Signora, il gelo
e lo specchio appanna.
Morditi le labbra, Signora
che l'urlo non si oda.
Attizza il fuoco
- l'ultimo non è né il primo.
Di bagliore in bagliore la folgore
accende il rame sul ripiano
e di vetta in vetta il grande e sordo
brontolio del tuono di lontano.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 06.08.2014