Вагон
Έτσι όπως στέκεσαι στο τζάμι και κοιτάς
Και τους ανθρώπους με το βλέμμα κυνηγάς
Κρυφά γλιστράω στο γυμνό σου τον λαιμό
Σταγόνα γίνομαι στο σώμα σου κυλώ
Πόσο θα ήθελα να `ρθω και να σου πω
Μες στη ζωή σου πόσο θα θελα να μπω
Στη στάση αυτή δε κατεβαίνω, δε θα βγω
Απ’ το βαγόνι αυτό να φεύγεις πριν σε δω
Δήθεν αδιάφορα από δίπλα σου περνώ
Τον μυστικό σου κόσμο για να φανταστώ
Να ακούσω λίγο του κορμιού σου την ηχώ
Πως μ’ αγαπούσες τάχα να ονειρευτώ
Тако док стојиш на прозору и гледаш
и ловиш људе погледом,
кришом клизим низ твој наги врат,
постајем кап која клизи низ твоје тело.
Како бих волео да дођем да ти кажем
колико желим да уђем у твој живот.
На овој станици не силазим, нећу изаћи.
Побегни из овог вагона пре него што те видим.
Пролазим крај тебе као да сам незаинтересован,
а покушавам да замислим твој тајни свет,
да чујем мало одјек твога тела,
да сањам да ме ти као бајаги волиш.
τυχερούλα © 06.08.2014